Daar sta je dan… Als de vitaliteitscoach voor werkende moeders..
En ja, ik weet dat ik dan ook echt niet alles weet en niet een of andere godin ben of almachtige.
Maar toch wil ik, dat, zeker naar de buitenwereld, het eruit ziet alsof ik alles op de rit heb, dat ik heel veerkrachtig bent en dus goed met stressvolle situaties om kan gaan. Zeker in omgevingen met kinderen en (werkende) mama’s (en pedagogen😏).

Nona heeft de laatste tijd nogal last van buien.. zeker als het niet gaat zoals zij wil. Het lukt me gelukkig vaak om rustig te blijven en haar uiteindelijk rustig te krijgen (oefening baart kunst). Maar vandaag niet.

Ik had haar opgehaald bij de BSO en we reden samen naar het kdv om Len op te halen. Ze wilde hem verrassen, dus parkeerde we de bakfiets net achter de hoge struiken, zodat hij ons nog niet kon zien. Ze wilde alleen de tuin in, zodat het leek alsof zij hem alleen kwam ophalen. Echter krijgt zij de 2 hekken niet zelf open, dus ik moest toch echt dat stuk mee. Wilde ze eigenlijk niet, maar ja dan kwam ze de tuin niet in.
Het duurde even, dus ging ik kijken. Ze kon Len niet vinden. Ik zag hem ook niet. We wilden het net aan één van de medewerkers vragen, toen een andere moeder tegen ons zei dat hij bij het hek stond te zwaaien naar zijn vriendje die net naar huis ging.
En toen zag hij ons. Verrassing en het plannetje dat het leek of ze alleen hem kwam halen, dus mislukt. Het begin van het drama..

We moesten hem opnieuw halen van haar. Ik had niet zo’n zin in gedoe vandaag, dus dacht prima, doen we alsof we nog een keer door het hek komen. Maar ja, daar dacht Len anders over.. die had daar geen zin in. Daar kwam het eerste gejammer, want het ging niet naar haar zin.
Ik bleef zo begripvol mogelijk. Zei “Het is niet leuk als het niet zo gaat zoals jij graag wil, is best balen, hè? En dan wil Len ook nog eens niet meewerken. Ik snap dat dat vervelend en jammer is. Maar morgen kan je het met papa nog een keer proberen. Je vind het niet leuk, maar we gaan nu echt naar huis. Papa is al lekker aan het koken voor ons. Ga je zelf lopen of moet ik je meenemen?”
Haar antwoord was dat ze niet meeging, dat we eerst opnieuw Len moesten halen.
Met wat verzet toch door de hekken gekregen. Pffiew, ging nog best aardig.
Vervolgens wilde ze niet de bakfiets in en dreigde ze ‘voor altijd te blijven gillen als we niet terug de tuin in gingen’ Waarop ik reageerde dat gillen zeker niet de oplossing is. Dat ik snap dat het jammer is, maar we nu echt naar huis gaan.
Met wat moeite (ze kan goed tegenstribbelen) zette ik haar in de bakfiets, krijsend en al (zij dan hè?!, Ok ik misschien in mijn hoofd 😉) waarop ze haar broertje begon te trappen die tegenover haar zat. Nummer 2 ook aan het huilen. Lekker..
Ze zat in een bui. Stopte niet met trappen en schreeuwen. Zo kalm als mogelijk proberen haar te kalmeren en vooral te laten stoppen met trappen. Tevergeefs. Ik werd wat bozer in mijn toon en commandeerde haar te stoppen met haar broertje te trappen. Dat het prima is dat ze zich boos voelt, maar haar broertje daar niks aan kan doen. En we elkaar geen pijn doen.
Geen land mee te bezeilen.. Ik zag al regelmatig wat ogen deze kant op gaan. Na 10 minuten wist ik het ook niet meer en merkte ik dat ik steeds meer moeite kreeg om mijn boze gevoel de kop in te drukken en rustig te blijven. Ik wilde gewoon gaan fietsen, dan maar met krijsende kinderen, maar dat kon ik Len niet aandoen, ze bleef hem dan maar trappen. Had haar schoenen al uitgetrokken, maar haar trappen waren nog steeds hard.
Ik belde Mathijs, in de hoop dat hij haar kon kalmeren. Maar dit maakte het eigenlijk nog erger 🙈 nu wilde ze dat hij hem kwam halen. Nog een reden erbij om te krijsen.
Nu, met toch wel enige boosheid 😏, sleurde ik haar uit de bakfiets en zette haar op de grond. Zodat ze Len niet meer kon trappen en ik opnieuw een poging deed haar te kalmeren en troosten. Maar doordat ik zelf niet meer kalm was, was het tevergeefs.

Op het moment dat één van de lieve medewerkers naar me toe liep met de vraag of ze me kon helpen..
Brak ik..
Ik wist het ook niet meer.
Sta je dan met tranen in je ogen en 2 krijsende kinderen. Veel kon ze niet doen.
Mathijs nogmaals gebeld om haar te komen halen, want zo ging het niet, zo kon ik niet gaan fietsen.
Ze vroeg nogmaals of ze iets kon doen. Maar ik wist het ook niet. Maar ineens wilde Nona meewerken.
Eigenlijk had ze me dus al geholpen!  Echter was Mathijs al onderweg.

Jeetje, wat voelde ik een hoop. Frustratie, boosheid, verdriet, schaamte.
Die laatste ging ik meteen onderzoeken. Want, waar schaamde ik me eigenlijk voor?
Dat ik het niet alleen kon, dat ik niet die perfecte moeder was die haar kinderen met bewust ouderschap gekalmeerd een getroost kreeg, die uiteindelijk toch zichzelf enigzins verloor in een stressvolle situatie.
Maar waarom? Ook dat wist ik te plaatsen. Omdat dit patroon heel diep in mij zit. Het onafhankelijk willen zijn, het zelf allemaal wel kunnen. Het liefst een beetje perfect. Met daar bovenop de maatschappelijke aangeleerde prestatiedruk. Daar ben ik mee opgegroeid, waarschijnlijk als vele andere 30+ers. Zo goed mogelijk, liefst de beste, zijn, dan doe je er toe. En vooral sterk zijn, geen emoties tonen.
En toen besefte ik me dat ik me eigenlijk niet schaamde. Wat kon ik er nog meer aan doen? Nona is een eigen persoon met een eigen wil, eigen karakter. Ik deed wat ik kon en riep uiteindelijk om hulp, omdat ik verder wilde en merkte dat ik het nu niet alleen kon.

En ik brak, omdat ik de liefde voelde van de pedagogisch medewerker, die mij oprecht wilde helpen. Die geen oordeel had, die gewoon een hand uitstak naar een moeder die het even alleen niet redde. It takes a village to raise a child. Ja dat is zo.
En boos en gefrustreerd voelde ik me, omdat ik me ergens machteloos voelde, want tja, ze is geen robot die je even anders instelt, het is een persoontje. Maar vooral was ik boos op mijzelf. Boos omdat ik al een paar dagen te laat naar bed was gegaan, boos omdat ik minder rust en ontspanning had gepakt dan ik nodig had gehad. Boos op de hormonen in mijn lijf, waardoor ik momenteel nog net iets emotioneler en instabieler ben (hello winter..). Boos dat ik mij geschaamd had. Boos omdat ik de gedachte had dat ik het niet goed deed als moeder. Boos omdat ik daardoor vond dat ik dan ook geen goede coach voor moeders kon zijn.

Maar weet je wat het is? Het ouderschap is niet altijd makkelijk. Ook niet voor experts. En het is zo jammer dat we elkaar niet meer helpen. Eerder veroordelen of wegkijken. Opgelucht zijn als we zien dat andere kinderen lastig te handelen zijn en wij die ouder niet zijn.
Ik moet zeggen dat hier in het dorp er meer naar elkaar om gekeken wordt en een hand naar je wordt uitgestoken dan in Amsterdam. Dat is al heel fijn.
Laatst ook met de eerste zwemles. We waren toch beetje zoekende, allemaal nieuw voor ons. Was er een lieve moeder die dit aan ons zag en een praatje begon en uitleg gaf en de weg wees. Dat gaf mij zo’n warm gevoel.

Nou goed waarom deel ik dit kwetsbare verhaal?
Omdat ik wil laten zien dat niemand perfect is. Ook ik niet als vitaliteitscoach voor werkende moeders die dus juist moeders helpt om veerkrachtig te zijn. Om in stressvolle situaties het aan te kunnen ipv er aan onderdoor te gaan.
En ik niet schijnheilig wil zijn. En ik oprecht hoop dat er iemand is die zich hierin herkent en daardoor een soort opluchting voelt, van ik ben niet alleen. Niet alleen ik heb dit.
Nee je bent niet alleen. Er zijn waarschijnlijk heel veel moeders die dit weleens meemaken. En het is goed hierover te praten met elkaar. We worstelen allemaal (weleens) we doen allemaal maar wat, wat we denken dat het beste is voor onze kinderen. En het kan dat het ons soms insane maakt. Dat is allemaal ok en hoort erbij.

Denk je nu, pfff ik had waarschijnlijk veel heftiger gereageerd. Ik heb nog een weg te gaan..
Je hoeft dit  dus niet alleen te doen!
Neem gerust contact op om eens kennis te maken en te kijken waar je nu tegenaan loopt. Wellicht is het 1-op-1 programma iets voor jou. Het is altijd op maat gemaakt. We kijken daarbij naar 3 pijlers, die jouw levensenergie bepalen, jouw veerkacht, jouw stressbestendigheid: jij, omgeving en middelen. Aan de hand daarvan kijken we waar het meeste te behalen valt om te zorgen dat jij goed in je vel zit, stress aan kan, minder moe voelt en die leuke werkende moeder kan zijn, zowel thuis als in je werk.